Posts

Showing posts from 2012

අම්මා

Image
වෙන අම්මලා ගැන නොව අද මම ලියන්නට යන්නේ අපේ අම්මා ගැනයි.  අපේ අම්මාව මට කාලයක් පෙනුනේ මේ ලෝකයේ වෙන අය වාගේමය. වයසට යන්නට යන්නට ඇය ගැන මගේ සිතේ තිබූ රූපය ක්‍රමයෙන් වෙනස් විය. එය වඩාත් වෙනස් වුනේ ඊයෙ පෙරෙදා අපේ ගෙදර සිද්ධ වූ සිදුවීමකිනි. මගේ මුළු ජීවිත කාලයට එය අමතක නොවනු ඇත.  අපේ අම්මා පෙන්ශන් ගිය පසු ඇගේ තනි නොතනියට ගෙදර හිටියේ බලු රැලකි. දරු මුණුබුරන් සුරතල් කල යුතු වයසේ සිටියද අපේ අමන කම නිසා ඒ වාසනාව නොලද ඇයට සුරතල් කරන්නට ගෙදර සිටියේ කොහේදෝ සිට ආ බැල්ලක දමන පැටවුන්ය. එකම නෑදැ බලු රැලෙන් හැදෙන නිසාදෝ ඒ බලු පැටවුන් ප්‍රතිශක්තියෙන් ඉතා දුර්වලය. එහි ප්‍රතිපලය වන්නේ උන් ටික එක එක ලෙඩ සැදී පොඩි වයසෙන්ම මිය යාමය.  පසුගිය මාර්තු මාසයේ ඒ බැල්ල දැමූ පැටව් වෑස්සෙන් බේරා ගැනීමට කන්දක් ලිස්සමින් බඩ ගෑ අපේ අම්මා පැටවුන් දෙන්නා රෙදිවල ඔතා පිස දමා ගෙදර ඉන්නා ලොකු බල්ලන් දෙන්නා එලවා ගෙදරට ගෙනාවාය. ඒ කිට්ටුවම වාගෙ නිදාගෙන සිටි ලොකු බල්ලෙක් ගාවින් යන්නට ගොස් මගේ කකුල ඌ නින්දෙන්ම හපා කැවේය. ඊට උරණ වූ තාත්තා කීවේ මේ බලු සෙල්ලම හරි යන්නේ නැති නිසා බැල්ලව සැත්කමකට භාජනය කල යුතු බවයි. නැත්නම් ගෙදර තවත්

කලකට පස්සේ වෙලකට බැස්සේ... කලකට ආයෙත් මෙහි නොබසින්නේ

Image
බහින්න වෙල් නම් ඉතින් මේ දවස් වල ඕනි තරම්. වැස්සත් නිසා වෙල් හොදටම මඩ වෙලා හිතේ හැටියට මඩ නා ගන්න පුළුවන් මේ දවස් වල වෙල්වලට බැස්සොත්. ඒත් කාලෙකින් මගෙ බ්ලොග් පැංචි දකිනකොට වාවන්නෙ නැතුව ගියා කොච්චර හොදට තිබ්බ වෙලක් ද දැන් මේ පුරන් වෙලා ගිහින් තියෙන්නෙ කියල. උගන්නන ඉස්කෝලෙ වැඩයි ඉගෙන ගත්ත ඉස්කෝලෙ වැඩයි ඔක්කොමත් එක්ක මගේ වැඩ අතපසු වෙනව කියල ගෙදරින් කෙදිරි ගානකොට මම නැසූ කන්ව ලැපේ ස්ක්‍රීන් එක දිහා ඇහිපිය නොගහ බලාගෙන ඉන්නවා. තාත්ත ඇවිල්ලා බැනලා යනවා මම ඒත් ස්ක්‍රීන් එක දිහා බලාගෙන අනිමිසයක. ගිහාම ඉතින් ඇහේ එකතු වෙලා තිබ්බ කදුල හොරෙන් බිමට හලා ගන්නවා. ඔහොම තමා ජීවිතේ. දැන් ඉතින් ආයි ඉස්කෝලෙ කතා ලියන්න වෙන්නෙත් නෑ මොකද පරණ ඉස්කෝලෙ වගේ නිදහසක් නැ ලියන්න. අනික ලියන ඒවා හරිම පරෙස්සමින් ලියන්නත් ඕනි.පොඩ්ඩ ගැස්සුනොත් සංජු ගෙදර වහලෙ පරාල ගනිමින් ඉන්නව වෙන්න පුළුවන්. නැත්නම් හලාල් වෙලා තියෙන්නත් පුළුවන්. :D  මම ඉතින් කල්පනා කලා ලෝකෙට වැඩදායි දෙයක් කරන්නම් කියල. ඒ බ්ලොග් නොලිය තව ටික කාලයක් ඉන්න එක. චුට්ටක් දැන් නිවාඩුවක් ගන්න ඕනි බ්ලොග් ලෝකෙන්. හැබයි ඉතින් කොච්චර කාලෙකටද කියන්න බැ

කේ.බී. අත්තා

Image
කේ.බී අත්තා යනු තවත්  හොඳම එක්කෙනෙකි.  හේ කලින් කතාවක මල්ලිකලා අත්තම්මාගේ හබී ය. කේබී අත්තා ඉස්සර හිටම වැඩි කතා බහක් නැත. හැබැයි කොයි වෙලාවෙත් සිටින්නේ අනුමත වීය. අනුමත වීමට අමතරව ඔහුව ගෝල්ඩ්ලිෆ් කොම්පැණියේ සන්නාම තානාපති කෙනෙකු වශයෙන් පත් කිරීමේ හැකියාවද තිබේ. කේබී අත්තා ගෝල්ඩ්ලිෆ් ඇරෙන්නට වෙන කිසිම වර්ගයක් නොබොයි. දැනට වයස 83ක් වුනත් අදටත් හේ හොයන්නේ ඔරිජි නල් පැකට්ටුවේ එන ගෝල්ඩ්ලිෆ් ය. ඇවිදින්නට ඉතා අමාරු කේබී අත්තාට ගෝල්ඩ්ලිෆ් ගේන්නට වෙන්නේ ගංගා පුන්චීට හෝ කේබී අත්තාගේ මුණුබුරන් දෙදෙනාටය. ඒවා මිලදී ගන්නට ඔහුට හුරු තැන් විය. එතැනින් ඇරෙන්නට වෙන තැනකින් ගෙනාවොත් ගෙනා මිනිහා සුං ය. දිනක් කේබී අත්තා පරළ වී ගංගා පුංචීට බැන වදියි. “මොනාද මේ ජරා සිගරට්. ඒවා පෙට්ටියේ තිබ්බට හොද ඒවා නෙවෙයි. වෙනදා කඩෙන් නෙවෙයි ද ගත්තේ?” “ඒ කඩෙන් තමා අප්පච්චී.” “ඉතින් බැලුවෙ නැත්තෙ ඇයි? මේවා ඔරිජිනල් ගෝල්ඩ්ලිෆ් නෙවෙයි නේ” ගංගා  පුංචී ට යකා නැං ගේ ය. “ඉතින් අප්පච්චි කියන්නේ මට ගන්න කලින් කඩේදි සිගරට් එකක් බීල බලන්න කියලද?” එනපොට හොද නැති බව දුටු කේබී අත්තා වාස්පශීලි විය. කේබී අත්තා අපේ අභීත අයිය

ඔක්කොම පැටවු එක වගේ ය.

Image
අවුරුදු පහකට ආසන්න කාලයක් කටුවක් ලෙව කෑමෙන් පසුව මම හෝර්ටන් තැන්න කිට්ටුව තිබූ සිංහල මහ විදුහලට ආයුබෝවන් කියා පැමිණියෙමි. හිතාගෙන උන් තරම් ලේසියෙන් මට එයට සමු දී ඒමට නොහැකි විය. මා ආ දා මගේ පොඩ්ඩෝ දවසම මගේ පසුපසින් ආහ. මට සමුදෙන්නට පැමිණ හඬා වැටුනහ. මටද වචනයක් කතා කර ගන්නට බැරි වෙන තරමට ඔවුන්ගේ කඳුළු මා අසරණ කලේ ය. මොන මගුලකට මෙච්චර උඩ පැනගෙන මාරුවීම හදා ගත්තාදැයි මම සිතුවෙමි. කතාකර ගන්නට බැරි තරම් මගේ ඇස් වලින් කඳුළු කැට කැට කඩාගෙන වැටුණි. හයියෝ සංසාරේ ඉස්කෝලේ නියෝජ්‍ය විදුහල්පති වී ඉන්නට තිබූ චෑන්ස් එකද නැති කරගෙන මම ආපසු ගෙදර පැමිණියෙමි. වසර 7 කට පසු මම අපේ ගෙදර ස්ථීර පදිංචියට ආපසු පැමිණියෙමි.  ඒ තව කොපමණ කාලයකටද කියා දන්නෙ දෙවියන් පමණි. ගෙදර පැමිණි මට ලැබුනේ අපේ ගෙදර සිට කිලෝ මිටරයක් පමණ දුරින් පිහිටි මුස්ලිම් පිරිමි විදුහලකි.  අවුරුදු 4ක් ඉංග්‍රීසි ගුරුවරියකම ව සිටි මට දෙමළ මාධ්‍ය පාසලකට පැමිණීම නිසා සිංහලද ඉගැන්වීමට භාර ගැනීමට සිදු විය. අයියෝ සංසාරේ සිංහල උගන්නන්නට මගේ ඔළුවේ කිසිම අදහසක් නැත. අදටත් නැත. ඉංගිරිසිය උගන්වා පළපුරුදු මුත් සිංහල උගන්නන එක නම් වහ කඳුරු කනවා වගේ වැඩ

පළමු ආදර ආරාධනාව

Image
මේ කතාව සෑහෙන්න පරණ කතාවක්. එකදාස් නවසිය අනූ හයේ විතර සිද්ද වෙච්චි එකක්. ඒ වෙනකොට මම අටේ පන්තියෙ හිටපු පොඩි කෙල්ලක්. දැන් ඉතින් මේ වයසෙ උන්ට බැන්නට අපිත් ඒ කාලෙ ඒ වගේම තමයි.  හැබැයි ඉතින් ඇත්තම කිව්වොත් මම සාමාන්‍යෙන් පට්ට ටියුබ් ලයිට්.  ඒ කාලෙ ඉඳම්ම ඒ ලෙඩේ තිබ්බා. කවුරු හරි මාව කෙනිත්තුවොත් මොනා හරි එකකට මම අදටත් හැරිලා අහනව "ඇයි කෙනිත්තුවෙ?" කියල. ඉතින් මාව කොනිති ගහපු එක්කෙනාට තද වෙනවා. මේ සිද්දිය වෙන්නෙ ගොඩක් වෙලාවට මගෙ ස්ටාෆ් එකේ යාලුවන් ට.  ඉතින් හිච්චි එකී කාලෙ ඉඳලා ටියුබ් ලයිට් මට අටේ පන්තිය කියල මහ වෙනසක් නෑ.  මේ කාලෙ මම ආවෙ ගියේ ස්කූල් වෑන් එකක. ඒ අතරෙ සැරින් සැරේ අපේ ස්කූල් වෑන් එක ගෙනියන අන්කල් නැති වුණාම එයාගෙ පුතා තමා ගේන්නෙ වෑන් එක. එයා හරිම ලස්සන සුදු අයිය කෙනෙක්. ගමේ කොල්ලො අතර ප්‍රසිද්ධ හාවා කියල.  අර ඕනෙ අයිය කියනව වගේ අටේ පන්තිය නවයෙ පන්තිය කියන්නෙ ඉස්කෝලෙක තියෙන්න පුළුවන් සුපිරිම පන්ති දෙකක්. ඒ කාලෙ ඉතින් කියල වැඩක් නෑ ඉස්කෝල වලය උපරිම දරුණු විනය ප්‍රශ්න ගේන්නෙ මේ පන්තිවල ලොක්කො ලොක්කියො ටික.   ආයෙ ඉතින් අපේ කාලෙ කියල වෙනසක් නෑ. කොල්ලො ලියුන් දෙනව ඒව