ස්පෝර්ට්මීට් කතා (අවසාන කොටස) - මම ඔබෙන් ආදරය කරන්නට උගත්තෙමි.

ස්පෝර්ට් මීට් කතා සීරිස් එක මම අල කර ගත්තේ වලි කතා ලියන්න ගිහින්. මොන වලිය තිබ්බත් ඔන්න අද අපි අපේ ස්පෝර්ට් මීට් එක ඉවර කර ගත්තා. ඊයේ දවල් තමා ඔන්න කට්ටියටම ඕනී වුනේ නිවාසය හදන්න. මගේ නිවාසයේ කොල්ලෝ ටික ඉතින් දෙයියනේ කියලා හණ කැලේකටයි මාන කැලේකටයි වග කියලා තිබ්බා. කොල්ලන්ගේ අත් මාන වලට සහ හණ වල කටු වලට හොදටම කැපිලා තිබ්බේ. වැඩේ අල වෙලා තිබ්බේ ඒවා චන්දන අයියාගේ ලොරියෙන් ඉස්කෝලෙට ගෙනාපුවාමයි. ඔක්කොම පොඩි වෙලා. 

අපේ රජිත ට ඕනි වුනේ නැවක් හදන්න. මනුස්සයාගේ නැවේ ප්ලැන් එක දැක්කම මට මොලේ නරක් වුණා. ඒක නැවක් කියලා පේන්නේ අහසින් ගිහාම විතරයි. පස්සේ විස්තර කරලා කරලා කට්ටියම එකග වුණා ඉස්සරහ නැවක් වගේ හදන්නත් පිටිපස්ස නිකන් හරි හතරැස් කාමරයක් හදන්නත්. ඉතින් ඔන්න අපි වැඩේ ට බැස්සා. 

මෙහෙම වැඩකට මමත් ළමයිනුත් බැස්ස පළවෙනි වතාවයි මේ.  අපි නිකන් උඩින් වැටිලා වගේ. වෙලාවට පිහිටට ආවේ චන්දන අයියා. 6 වසරේ නෙත්මි ගේ තාත්තා. එයා කණු හිටවන්න පොළවේ වලවල් හාරලා කනු හිටවලා සැකිල්ල හදලා දීලයි ගියේ. ඒත් අත්දැකීම් නැතිකම නිසා අපි සෑහෙන්න පසු බැහැලා හිටියේ. අපි උදේ ඉදලා රෑ 8 විතර වෙනකල් ම උත්සහ කලේ ස්වභාවික ද්‍රව්‍ය වලින් කොහොමද බිත්ති හදන්නේ කියලා කම්පනා කරන්නයි. 

ඔව් වෙලාව හරි ... එතකොට වෙලාව රෑ 8යි.පස්සේ අපි ඔක්කොම පුළු පුළුවන් විදියට නිවාසේ හැදුවා. චන්දන අයියා කියතට ඇගිල්ලක් කපා ගත්තා. ඒ අතරේ අපේ නිවාසේ නායක භානුක අල්ලවල් දෙක ට හුලං පිඹිනවා. 

"මොකද භානුක?"

"නෑ ටීච මොකුත් නෑ" කොල්ලා අත් දෙක පිටිපස්සට කර ගත්තා.

මම කොහොම හරි භානුකව අල්ලගෙන අල්ල දිග ඇරලා බැලුවා. මගේ පපුව හිර වෙන්න වගේ ආවා ඒ අත් දෙක දැකලා. භානුක ගේ අත් දෙකේම කර ගැට. ඒවා ලොකු දිය පට්ට වෙලා සමහර දිය පට්ට පුපුරලා. සමහර දිය පට්ට ඇතුලේ සැරව පිරිලා වගේ සුදු පාට වෙලා.  මම හෙමීට ඒ අත්ල අතගෑවා. කොල්ලා හිනා වුනා.

"ඕකට මොනවා උනත් ටීච මම වැඩ කරන්න එපායැ"

"රිදෙන්නේ නැද්ද පුතේ?"

භානුක සිනා සුනේ ය.  ඒ ඔහුගේ හැටි ය. භානුක යනු ගිය අවුරුද්ද තෙක් මගේ පන්තියේ හිටපු නසරානිම කොල්ලෙකි. හේ ඉගෙනීමට මධ්‍යස්ථ දස්කම් ඇති දරුවෙකි. නමුත් ඒ ටිකවත් කර ගන්නට බැරි උණේ කොල්ලාගේ දගකාරකම නිසාය. නමුත් හේතුවට හෝ අහේතුවට ඔහු මගේ නිවාසයේ නායකයා බවට පත් විය. සති දෙකකින් හේ විදුහලේ ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍ය නායකයෙකු වන්නට තරම් වාසනාවන්ත විය. ඒ නිවාස නයකයෙකු වෙමින් හේ දක්වූ අසීමිත කැප කිරීමේ ප්‍රතිඵල වශයෙනි. අද වන විට භානුක යනු අපූරු නායකයෙකි. එහි ආඩම්බරය ඇත්තටම මම මගේ ගිණුමට බැර කර ගනිමි. ඔහුව නායකයෙකු කලේ මමයි. ශිෂ්‍ය නායකයෙකු කලේ මමයි. අදින් පසුව මගේ ඊළග අරමුණ දෙසැම්බර් මස සාමාන්‍ය පෙළ විහාගය ලියන ඔහුව අධ්‍යාපනයට යොමු කරවීමයි.

රෑ 8 ට මට සිහිය ආවේ ය. "මුන් රෑ ට කාලා නෑ නේද?" වහාම මම නිරෝශන් ව කඩේ යවා පාන් සහ සැමන් ටින් එකක් ගෙන්වා සමන් මලෙන් පවන් සැලේ ගේ ගෙදරට ගොස් සැමන් සම්බෝලයක් සෑදුවෙමි. එය ගෙනැවිත් නිවාසය සාදන තැන තැබීමට ගිය වෙලාව පමණි. අන්තිමට මම දැක්කේ සැමන් සම්බෝලය තිබූ භාජනය පිස දාගෙන කන රජිතයි.  

මගේ හිත නැවත නරක් විය. වහා පුස්තකාලය හැර අමුත්තන්ට සංග්‍රහ කිරීමට තිබූ බිස්කට් පැකට්ටු දෙකක් පිටියට ගෙන ගියෙමි. හශාර යවා ඔහුගේ ගෙදරින් කහට එකක් සාදවාගෙන ගෙනාවෙමි.  යන්තම් කොල්ලන්ගේ කටට පණ ආවේය. මම වටපිට බැලීමි. අනික් නිවාස දෙක හදන්නේ දෙමාපියන් ය. මගේ කොල්ලෝ චන්දන අයියා හා තවත් එක පියෙක් හා සමග පමණක් මැරෙති. මා සමග මගේ නිවාසයේ අනික් ගුරුතුමා වන නියෝජ්‍ය විදුහල්පති ගුණසිංහ සර් ද විය. ඔහුද උණ බට පලමින් දරුවන් ට උදව් කලේ ය. ධම්මිකා හා වසන්තී හවස 4 වන විට ගෙදර ගියහ. 

 මට ගෙදර යන්නට ලැබුණේ රෑ 12 ට ය. ඒ බෝඩිමේ ලොකු කොලුවා ශාන් නිදිමත පෙරෙමින් වෑන් එක රැගෙන පැමිණි පසුවය. ඒ ගියේ ද සතුටින් නොවේ. මගේ දරුවෝ දමා යාමට මට සිත් දුන්නේ නැත. නමුත් හිස් කබල පුපුරා යන තරම් දැඩි ශීතලකින් යුත් ඒ රාත්‍රියේ මට නිවසට යන්නට සිදු වුනේ උණුසුම් ඇදුම් කිසිවක් මා සතුව නොතිබුණ බැවිණි. රාත්‍රී 12 වන තෙක් කොල්ලෝ කණ්ඩායම් දෙකකට බෙදී මාරුවෙන් මාරුවට වැඩ කළහ. එක කණ්ඩායමක් වැඩ කරන විට අනික් කණ්ඩායම මගේ ලගට වී කියවති. මම ඔවුන් ව පන්නන විට ඔවුන් යයි. ටිකකින් අනික් කොටස මගේ ලගට විත් කියවති. එසේ කිරීමට හේතුව මට කිව්වේ පසුදා උදෑසන ය. කොල්ලෝ කණ්ඩායම් දෙකකට බෙදී මා යන තුරු මාරුවෙන් මාරුවට මා මුර කර ඇත. මගේ පපුව දැවී ගියේ ය. 

පසුවදා උදෑසන මම දම් පැහැ සාරියක් ද ඇදගෙන ඉක්මනින් පාසැලට ගියෙමි. ඒ වන විටත් ලකුණු 120 ක පරතරයක් අපේ නිවාසය හා 2 වන ස්ථානය ලබා ගත් නිවාසය අතර විය. දිනන්නට නොහැකි බව අපි සියළුම දෙනා දැන සිටියෙමු. ඒත් අපිට ආශාවක් විය. ඒ කැත වුණත් අපේ නිවාසයට ලස්සන යැයි කියාවි යැයි යන බලාපොරොත්තුවයි.  

මගේ පිටුපසින්ම වාගේ ධම්මිකා හා වසන්තී පැමිණියහ. ඔවුන් නිවාසය පැත්ත පලාතේවත් නොගොස් කෙලින් ම පුස්තකාලයට රිංගා ගත්හ.  ටිකකින් පුස්තකාලයේ සිටි කෙල්ලන් දෙදෙනෙක් නිවාසයට පැමිණ මා වටා කැරකෙන්නට විය. 

"ටීච , ......(අහවල්)....... ටීච අන්න බනිනවා. නිවාසේ කැතයි ලු. එයාට එන්නවත් හිතෙන්නේ නෑ ලු. හරිම ජරා නිවාසයක් ලු. අනික් දෙකම ලස්සනයි ලු."

මට පත්තු විය. මගේ ඇස් වල කදුළු පිරුණි. වහා මම වටපිට බැලුවෙමි. විය යුතු නරකම දේ සිදුවී ඇත. මගේ කොල්ලෝ ටික මගේ පිටුපසය.  ඔවුන් ට ඒ කතාව ඇසුණා පමණක් නොව මගේ දෑසින් වැටුණු කදුළු ද පෙනුණි. එය සගවා ගැනීමට මට අවකාශයක් නැති විය. භානුක ගේ දෑස් වලින් ගිනි පුළිගු පිට විය. භානුක ඒ කතාව කී කෙල්ලට කතා කලේ ය. 

"මේ තමුසේ ගිහින් කියනවා එන්න බැරි ඕනි එකෙකුට එහෙට වෙලාම ඉන්න කියලා. අපිට සංජු ටීච හිටියම ඇති. අපි 3 වෙනි තැන නිසානේ ඔහොම කතා කරන්නේ. වැරදිලා හරි අපි අද 2 හරි 1 හරි තැන් වල හිටියා නම් ටීච කරපු වැඩත් එක්ක ඒගොල්ලෝ කරා කිය කිය මෙතන නටයි. ගිහින් කියනවා එන්න ඕනි නෑ කියලා." 

කෙල්ලෝ දෙන්න අමු කැවුනා සේ බලා සිටියි. මම වහා භානුකව නැවැත්තුවෙමි. 

"අනේ පුතා කෑ ගහන්න එපා ඕනි එකක් කියපුදෙන්" 

ඒ මොනවා කිව්වත් මගේ දෑසින් වැටෙන කදුළු නවතා ගැනීමට මම අසමත් වීමි. මට නිවාසය පැරදුනාට දුක නැත. මගේ පුතුන් මහන්සි වී දින දෙකක් නිදි මරා දෑතේ කරගැට දියපට්ටා එන තෙක් කළ වැඩය එක වචනයකින් අගය නොකිරීම ගැන මට පපුව පැලෙන තෙක් දුක සිතුණි.  මගේ දෑසින් කදුළු වැටුනේ එහෙයිනි. 

අවසානයේ සියළු දෙනා නිවාසයට පැමිණියහ. කිසිදු අගය කිරීමක් නැත. ලොකු කොල්ලන්ගේ ඇස් වලින් ගිනි පිට වේ. මම අන් අයට නොපෙනෙන ලෙස දෑත් එක් කර කිව්වේ කට වසාගෙන සිටින ලෙස යි. "ටීච නිසා ඉවසනවා" කියමින් භානුක අතුරුදහන් විය. ඒ පසුපසින් අනික් සියළු දෙනා ද මාරු විය. 

මේ අතර ගුරු මණ්ඩලයේ තරගය ආරම්භ විය. අපේ නිවාසයේ එක්කෙනෙක් තම දරුවා වඩාගෙන සැමියා සමගය. අනිකා ගත් කටටම කිව්වේ "මට යන්න බෑ මම යයි ඕකුන්ගේ ඒවාට" කියා ය. ගුනසිංහ සර් පැත්ත පළාතේ නැත.  භානුක හා නිවාස නායිකා සදුනි මා ඇමතූ හ. 

"ටීච.... ටීච යන්න ටීච. අපේ නිවාසේ වෙනුවෙන් ටීච යන්න. අපි ඉන්නවනේ ටීචට"

කණ්ඩායම් තරගය තනිවම හෝ කරන බව සිතාගෙන මම මායිමෙන් රිංගා ක්‍රීඩා පිටියට ඇතුල් වීමි.  මෙන්න අර ඕකුන්ගේ ඒවාට මම යයි කියූ එක්කෙනාද මගේ පසුපසින් පිටියට එයි. බබා වඩාගෙන සිටි එක්කෙනා ද බබාව සැමියාට දී ආවාය. 

ගුරු මණ්ඩලයේ තරගය බෝලයක් සිග් සැග් ක්‍රමයට වීදුරු බෝතල් අතරින් බිම දිගේ රවුමක් ගෙන ගොස් දෙවනියාට නැවත භාර දීමයි.  ඕකුන්ගේ ඒවාට මම යයි කියූ එක්කෙනා වටයක් යාමට ගත් කාලය නිස අපි එහිද සිටියේ 3 වන තැනය. හොද වෙලාවට අනික් නිවාසයක සිටි අළුත් සර් බෝලයට දූන් පයින් පාරක් නිසා බෝලය පිටියේ දුර කොනකට විසි විය. ඒ අවසරයෙන් අපි තරගය 2 වන ස්ථානයට නිමා කළෙමු. 

තව තරග 2 කට පසු ගුරු මණ්ඩලයේ තරගයේ ත්‍යාග බෙදා දුනි. මම තෑග්ග ගන්නට වේදිකාව දෙසට යන විට නිවාසයේ කොඩිය රැගෙන භානුක මා පසුපසින් දිව ආවේ ය. මගේ පාසැලේ සංඝමිත්තා නිවාසයේ රතු ධජය සමග ගිය ගමන් මට නිතැතින් ම සිහියට නැගුණි.  එය ඕනෑම ක්‍රීඩකයෙකුගේ සිහිනයකි. 

ත්‍යාග ප්‍රදානෝත්සවය අවසානයේ දී අපි ලකුණු 200 කින් පමණ පස්සට විසි වී සිටියෙමු. එය මම බලාපොරොත්තු විය. මට ඉවසා දරා ගැනීමට නොහැකි වුනේ මා මැදින් තබාගෙන මගේ කණ් 2 හරහා යැවූ ඇනුම් පදයි. ඒ සියළුම දෙනාට වඩා වයසින් සහ සේවයෙන් ලාබාල මට නිවාසය භාර දීමෙන් ඔවුන් ට ඇති වී යැයි සිතන නින්දාවත්, ළමයින් මා සමග එක්ව වැඩ කිරීමෙන් ලමයින් මා හා මිතුරු වීම නිසා ඇති වූ ඊර්ෂ්‍යාවත් නිසා බව මට ඒ වන විට හැගී ගොස් තිබුණි. 

ඒ වන විට මගේ ඇස් වල ඇති පයිප්පය නැවත ලීක් වෙන්නට ඔන්න මෙන්න විය. පහසුවෙන් සිටි ආචාර පෙළපාලි කණ්ඩායමේ එකෙක් මගේ ඇස් වල කදුලු දැක්කේ ය. ඔහුගේ මාර්ගයෙන් සියළුම දෙනා දැන ගත්හ. ඉදිරියෙන්ම සිටි භානුක තෙක් මුළු ආචාර පෙලපාලි කණ්ඩායමම හැරී මා දෙස බැලූහ. හිස බිමට නවා ගත නොහැක. එයින් මා පරාජිත බව පෙනේ. දෑසේ එක්වූ කදුළු පිස දැමිය නොහැක. මා ඉන්නේ පිට්ටනිය මැදය. මම දරාගෙන සිටියෙමි.වෙන දේ ඔවුන් ට අනුමානයට දැනී තිබුණි. 

ක්‍රීඩා උත්සවය අවසන් වූ විට මම ළමෝ සියළු දෙනා මා වටා එක් කර ගත්තෙමි. අපි ළංව රවුමක් සෑදුනෙමු.  මට ඔවුන් ට අවසාන වචන ස්වල්පය කීමට උවමනා විය. 

"පුතේ ඔයාල ගොඩක් මහන්සි වුනා...හිත නරක් කර ගන්න එපා. ල...බ..න පාර අ.. පි.... එ...එක... නි..වා..සෙ..ක...නො...ඉ...න්...න... පු....ළු..ව...න්.  ඔ...යා...ල...ට...පි...න්.... අ..පි...ට...උ..ද..ව්... ක..ලා...ට"

අවසාන පේළි දෙක කියද්දී මට ඇඩුණි. මම එහෙම්මම නිවසයේ ප්‍රථමාධාර ඒකකයට ගොස් හැඩුවෙමි. මා පසුපසින් විත් සදුනි ද හඩන්නීය. මම මේ කුමක් කරන්නේ ද?  

ධම්මිකා හා වසන්තී පැමිණ ළමයින් ට බැන කෑම බෙදා දුන්හ.  දහය වසරේ සුපුන් හඩමින් පැමිණ මා අසල වාඩි විය. 

"ටීච අඩන්න එපා ටීච. ටීච අපි වෙනුවෙන් කොච්චර වෙලා හිටිය ද? ටීච ගෑණු ළමයෙක් වෙලත් අපි නිසා බය නැතුව හිටියා. අපිට තේරෙනවා ටීච. අපි මෝඩයෝ නෙවෙයි. " 

සුපුන් කදුළු පෙරමින් හඩන ගමන් මා සනසයි. ඔහු හඩද්දී මා සැනසෙන්නේ කෙසේ ද?  

එකවරම කාමරයට රිංගුවේ භානුක සහ තරිදු ය. භානුක කාමරයේ මුල්ලකට ගොස් හඩන්නට විය. තරිදු ද හඩයි. ඒ පසුපසින් භානුක ගේ පුංචි අම්මා ඇතුල් විය. භානුක මා අසලට පැමිණ ඇත්තේ පුංචි අම්මාගෙන් බේරීමටයි.  මම නිවාසයේ පිටුපස බැලුවෙමි. කරදඩු දික් වූ නසරානි කොල්ලෝ , පන්තියේ දී දඩබ්බරම කොල්ලෝ පොඩි උන් සේ හඩා වැටෙති. සියල්ලෝම සිතන්නේ අපි අඩන්නේ පැරදුන නිසා කියා ය. ඇත්ත දන්නේ අපි පමණි. භානුකට ඇණයක් වී සිටි පුංචි අම්ම ගිය පසු හේ එලියට ගියේ ය. 

ඔක්කොම අඩන්නට පටන් ගත්තොත් මෙතන මළ ජංජාලයක් වෙන නිසා මම ඇඩීම අමාරුවෙන් පාලනය කර ගතිමි.  ඒ අතර එක්කෙනෙක් ගොස් භානුකට බැන වදියි. ඒ කන්නට කියාය. භානුක ඇයව සත පහකට ගනන් නොගෙන අහක බලාගෙන සිටියි. මම එතැන සිටි අම්මා කෙනෙකුට කියා බත් එකක් බෙදවාගෙන භානුක සිටි තැනට ගියෙමි. 

"භානුක කන්න පුතා" භානුක බෑ කියමින් හිස වනයි. 

"අනේ පුතේ ඔයා මාව ආයේ අඩවන්නේ නැතුව කන්න මේක පුතෙ" නැවතත් බෑ.

"ඔයා මාව ආයේ අඩවන්නද හදන්නේ. මගෙ පුතා කන්න මේක" උත්තරය පෙර සේමය.  

"ඔයා මගෙ නිවාසේ මගෙ රත්තරන් ලොකු පුතා නේද? මාව අඩවන්නේ නැතුව කන්න මගේ පුතේ"

බත් පිගාන දෝතින්ම ගත් භානුක ඌරන්ට මොන සෞඛ්‍යය දැයි සිතා එහෙම්මම කන්නට පටන් ගත්තේ ය.  මම බත් කටක් කෑවේ ඉන්පසුවය. දරුවෝ සියළු දෙනා ගියේ අපට වදිමිනි. ඒ ආදරය ගෞරවය ගුරුවරයෙකුගේ ජීවිතයේ අමතක නොවන මතකයන් ය. ආදරය ලබා එය නැවත දෙන්නට කැප කිරීම් කළ යුතුය. විශේෂයෙන් ඒ තම කුසින් වැදූ දරුවන් ට නොව අන් අයගේ දරුවන් ට බැවිනි. 

අද මම ආදරය ලැබුවෙමි. ආදරය ආරක්ෂාව මගේ පුතුන්ගෙන් ලදිමි. සෙනෙහස ආදරය මගේ දූවරුන්ගෙන් ලදිමි. වෙනදා මෙන් නොව අද මම ද ඔවුන් ට පෙරලා ආදරය දුනිමි. මට තුරුළු වී හඩන්නට ඔවුන් ලැජ්ජා වූයේ නැත. මගේ පුතුන් අදින් පසුව හඩන්නට වුවමනා වූ විට මා සොයා එන බව මම දනිමි. මා පුතුන් මා ඉදිරියේ ඔවුන්ගේ කදුළු හෙළුවෝය. මම ඔවුන්ගේ හිස අත ගා සනසන්නට ඔවුන් ට සිටින බව ඔවුන් අද උගත් හ. අඩන්නට වුවමනා නම් එය සගවනවාට වඩා හඩා පිට කිරීම හොද බව මම අදහමි.

මගේ දරුවෝ... මගේ පුතුන් සහ දූ වරුන් තවදුරටත් නොමේරූ පොඩ්ඩන් නොවේ. ඔවුන් තම දිවියේ පළමු අඩිය අද තැබූහ. පරිනත ලෝකයේ පළමු අඩිය මා  පුතුන් හා දියණිවරු තරණය කර හමාරය. ඒ මට ආදරය කරන හැටි ද උගන්නමිනි