මගේ පැටවුන් ට බෙහෙත් විදලා...........!!!

පුංචි කාලයේ මම එන්නත් වලට පණ බය ය. විදින තැනකවත් ඉන්නට කැමති නැත. නමුත් අද ඉන්නට සිදු විය.

උදේ රැස්වීමෙන් පසුව විදුහල්පති (උ) තුමා පැමිණ "ටීච අද 7 පන්තියට බෙහෙත් විදින්න පී.එච්. අයි. මහත්තයා එනවා කිව්වා" යැයි පැවසූ විට මට සෑහෙන්න රිදුණි. පන්තියට ගොස් කියන්නට එපා යැයි උපදෙස් ද ලැබුනි. 

3 වන කාලච්ඡේදයේදී මම සිටියේ 8 වන ශ්‍රේණියේ ය. වාහනයක් හා යතුරු පැදියක් පාසලට ඇතුල් වනු මට ඇසුණි. මම වහාම 8 පන්තියේ ඉශාන් ව ඒ කවුදැයි බැලීමට පිටත් කලෙමි. ඉශාන් දුවගෙන දුවගෙන නැවත පැමිණියේ ය. "ටීච ටීච සුදු පාට කැබ් එකකුයි බයික් එකක පොලිසියේ දෙන්නෙකුයි ආවා". මට බකස් ගා හිනා ගියේ පොලිසියේ දෙන්නා මතක් වීමෙනි.

පේළියක් සාදවාගෙන අමාරුවෙන් මම 7 පන්තීයේ පොඩ්ඩන් රැළ පුස්තකාලයට එක්කරගෙන ගියෙමි. හෙදියන් දෙදෙනෙක් ද මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂක වරු දෙදෙනෙක් ද, දොස්තරවරයෙක් ද පුස්තකාලයේ විය. හා හාපුරා චතුරංගට පලමු එන්නත ලැබුණි. 

පන්තියේ සිටින මැරයින් ටිකට දැන් උන ගැනී ඇත. මුහුණු බෙරි වී ගොස් ය. නම් දරා සිටි මැරයා වන උදාර "ටීච" ගාමින් මා වටා දැවටෙයි. අඩන්නට ඔන්න මෙන්නය. බලෙන්ම පුටුවක වාඩි කරවා ඉන්ජෙක්ශන් 2ක් දෙනවා යැයි තර්ජනය කර උදාරට එන්නත ලබා දුණි. 

නියම නැටුම නැටුවේ ඩිල්ශාන් ය. හේ පුටුව උඩ වාඩි වී දගලන්නට පටන් ගත්තේ ය. පී. එච්. අයි. මහත්තුරු දෙන්නා ඔහුගේ අත් දෙකෙන් අල්ල ගන්නා ලදි. නැටුම නවතින පාටක් නැත. මම සහ ධම්මිකා කකුල් දෙකෙන් අල්ල ගන්නා ලදි. මෙන්න මේ කොල්ලා හයියෙන් ඔලුව වනන්නට පටන් ගත්තේ ය. දොස්තර මහතා පැමිණ ඔහුගේ හිසින් තද කර අල්ලා ගන්නා ලදි. 5 දෙනෙකු අල්ලගෙන මෙල්ල කරගත් පසු විලාප තබන ඩිල්ශාන් ට එන්නත ලැබුණි. 

මී ළගට කෙලි පැටික්කියන් ගේ වාරයයි.

අනේ මගෙ කෙලි පැටික්කියෝ ටික අඩාගෙන පුස්තකාලය තුලට පැමිණියෝ ය. බය නැති පැටික්කියන් ටික ගිය පසු අඩන බබාලා ටික ඉතුරු විය. මීදුම් ට එන්නත දුන් විගස සිහිසන් නැති වුණි. ඕ ඔසවාගෙන ගොස් පුටුවක තබා හිස ඔසවන විට තව විලාපයකි. කාවින්ද්‍යා. ඕ කිසි කෙනෙකුට ඇගට අත තබන්නට එපා යැයි බෙරිහන් දී හඩන්නිය. "කාවින්ද්‍යා" ඕ මා බදා ගත්තීය. "අනේ ටීච එපා කියන්න" මා වැලදගෙන ඕ විලාප තියයි. මගේ පැටවුන් මා වැලදගෙන කෑ ගසන විට මගෙ පපුව රිදුම් දෙයි. කාවින්ද්‍යා මගේ පපුවට තුරුලු වී හඩන අතර එන්නත ලැබී තිබුණි. 

මීදුම් ට තවම සිහිය නැත. මම සෙමෙන් ඇයව තුරුල් කර ගතිමි. අවංකවම කිවහොත් ඇයට මම සෑහෙන්න ආදරය කරමි. අන් අයට නොදැනුන ද ඇය මගේ පන්තියේ පුංචි බෝනික්කියයි. එසේ කියා ඇයට මගෙන් විශේෂ සැලකිලි නොලැබේ. නමුත් මගේ සිතේ විශේෂ ස්ථානයක් ඇයට ඇත. යම් දිනෙක ඇය වැනි සුරතල් දියණියක් ලබන්නට මම පෙරුම් පුරමි. ඕ එතරම් නිවුණු දක්ෂ සුරතලියකි. ඇය මගේ ලග ගුලි වී කදුලු සලන්නට පටන් ගත්තාය. මේ වන විට පුස්තකාලය 7 වාට්ටුව වී තිබුණි. කෙලි පැටික්කියෝ 9 දෙනෙක් කලන්තය සෑදී පුස්තකාලයේ විය. (තරමක බෝ වන රෝගයක් බවට මෙ වන විට කලන්තය පත් වීමේ අවදානමක් ද ඇති වී තිබුණි.)  

මේ ලිපිය මා ලිව්වේ පොඩි උන් ට ඉන්ජෙක්ශන් ගැසු බව කියන්නට පමනක් ම නොවේ. දෙවසරක් මම ඔවුන් ගේ පන්ති භාර ගුරුතුමිය වී සිටියෙමි. දැන් මට ඔවුන් ට රිදෙනකොට හොදටම රිදේ. හඩන විට තුරුලට ගෙන සනසවන්න තරම් මම ඔවුන් හා බැදී සිටිමි. සැබවින් ම මම ඔවුන් ගෙන් මව් ගුණ පාඩම ඉගෙන ගතිමි. මුන් ට රිදෙන විට මගේ ඇසෙන් කදුලක් වැටෙන්නේ ඇයි දැයි මම සමහර විටෙක කල්පනා කරමි. ලබන වසරේදි සමහර විට ඔවුන් මගෙන් ඈත් වී යාවි. ඒ සිතන විටද මගේ පපුව රිදුම් දෙයි. මුළු පන්තියම වැලදගෙන තුරුලු කරගෙන හඩන්නට මට එවිට සිතේ. ඒ මගේ ජීවිතයට මව් ගුණ දැනුනු මුල්ම කාලයයි. අද ද මම ඒ මවු ගුණ විදිමි. මවු සිත් හදුනා ගනිමි.  

මගේ පැටවුනේ ඔබට මම ආදරය කරන තරම් ඔබ දනී නම්..............................