ටිකට් විකිණීම

මේ සීන් එක නම් උනේ මම උසස් තාක්ෂණ ආයතනයේ ඉන්න කාලේ. රැග් එක එහෙම ඉවර වෙලා දවසක් අපේ කට්ටියට හම්බ උනා ටිකට් පොත් ගොඩක්. මොකෙන් මොකට කලාද කියලා මතක නැති උනත් 3 දෙනෙකුගෙන් යුක්ත කණ්ඩායමකට ටිකට් පොත් බර ගානක් හම්බ උනු බව නම් මතකයි.


නුවර තියන බාලිකා පාසලකට ගිහිල්ලා දූවිල්ලක්වත් වදින්නේ නැතිව බෝනික්කියෝ ටික වගේ හිටපු අපි..... හත් දෙය්යනේ විලි ලැජ්ජවක් නැතුව අවුරුදු 23ක් හිටපු ටවුන් එකේ කොහොමද ටිකට් විකුනන්නේ? වටේ පිටේ කොල්ලො ටිකට දාගෙන හිටපු ගණන් වලට මොකද වෙන්නේ??? අතින් දාන්නවත් සල්ලිත් නෑ. මොකද කරන්නේ..! අපි තුන්දෙනාට දැන් අලි ප්‍රශ්නේ!!


කල්පනා කර කර අපි හෙමීට උඩහට ආවා. ටිකට් පොත් ටික තවම අතේ. ඒ වෙලාවෙ තමා අපේ මංජු ට ස්වීට් අදහසක් ආවේ!!! " මචන් අපි යමු වේල්ස් පාක් එක ගාවට" ( දැන් ඉතින් මචන් කියල ගෑණු ළමයි කියනවද කියලා මට කට්ටිය බනියි ද දන්නේ නෑ!!!) 


අපිත් ඉතින් අවට සිරි නරඹමින්ම ආවා වේල්ස් පාක් එක ගාවට. රවුම් පාර ඇරුනහම වේල්ස් පාක් එකට එන්න ෂෝට් කට් එකකුත් තියෙනවා. අපි ආවෙ රවුම් පාරෙන්. 


අහ්.... වේල්ස් පාක් එක ගැන කියන්න අමතක උණානේ. ඒකට සිංහලෙන් නම් කියන්නේ රජවාසල උද්‍යානය කියලා. තියෙන්නේ මහනුවර රජපිහිල්ල මාවතේ. ඔයාලා දන්නවනේ නුවර වැව... වැවට දකුනු පැත්තේ කන්ද උඩ තමා මේක තියෙන්නේ. නුවර අය නම් ඉතින් වේල්ස් පාක් කිව්වම දන්නවා විතරක් නෙවෙයි චිත්ත රූපත් මවා ගන්නවා. ඒ තරම් කුප්‍රකටයි. ඒ ගැන තමා අද කතාවත් සම්බන්ධ වෙන්නේ.


අවුරුදු 27 1/2 ක ජීවිත කාලේ දි සංජු ඔතෙන්ට ගියපු මුල්ම අවස්ථාව තමා ඒ දවස. ( අනේ ඔන්න ඇත්තමයි බොරු එහෙම නෙවෙයි.) අපේ පන්නිපිටියේ ඉන්න නැන්දා දවසක් ආපු වෙලාවක කිව්ව "අපි වේල්ස් පාක් එකත් බලන්න යමු" කියලා. අපේ තාත්තා ගත් කටටම කිව්වෙ " හා එහෙනම් දැන් මේ ළමයින්ගෙ ඇස් බදින්න රෙදි පටිවලින්. නැත්නම් මුන්ව ගෙනියන්න වෙන්නේ නෑ" කියලා.


ඉතින් අපි තුන්දෙනා කොහොමින් කොහොමින් හරි වේල්ස් පාක් එක ගාවට ගියා. ගිහිල්ල අර ෂෝට් කට් එක පටන් ගන්න තැනට වෙලා හිටියා. අපේ ටිකට් පොත් ටික උණු කැවුම් වගේ විකිණිලා ගියා. ටිකට් පොත් විකුණපු ඔක්කොම කණ්ඩායම් අතරින් වැඩිම කලෙක්ෂන් එකත් අපේ. ලැජ්ජවේ ඇඹරි ඇඹරි හිටපු අපි කොහොමද ඒ වාගේ හපන්කමක් කලේ??????අපේ මොලේ තමා ඉතින්.


අපි කලේ වේල්ස් පාක් එක අස්සේ ඉදලා එන ජෝඩු යනකොට පාර බ්ලොක් කරලා.... ටිකට් පොත කොල්ලට දික් කරනවා "අනේ අය්යේ ටිකක් එකක් ගන්නකෝ". තමගේ පෙම්වතිය ඉස්සරහ තමන් ලෝබ කුණෙක් බව අගවන්න කැමති අය්යලා සේරම ටිකට් ටික ගත්තා. අපි ඉතින් අපේ වයසේ වගෙ එහෙමත් නැත්නම් ක්ලාස් කට් කරලා වගේ එන කපල් වලට නම් ටිකට් වික්කේ නෑ මොකද අපිම දන්නවනේ ඒ කාලේදි ශෝ එක තිබ්බට අතේ පිච්චියක් නෑ කියලා. මොකටද අසරණ පොඩි එවුන් අමාරුවේ දාන්නේ???


අර මනෝ විද්‍යාව ගැන කතා කරන අයියලා ට නම් වේල්ස් පාක් එක කියන්නේ මානසික උද්‍යානයක්. අපිටත් සමහර වෙලාවට පුදුම හිතුනා. අපිට එදා දවසේ මුන ගැහුනු කපල් 100ක් හිටියනම් ඒකෙන් 55ක් ම හිටියෙ විවාහක පෙම්වතුන්. ඒ කියන්නේ තමගේ සැමියා ට සහ බිරිදට හොරෙන් ආපු කට්ටිය. සමහර වෙලාවට අපිටම ලැජ්ජයි. ඒත් අපි ඒක යථාර්තවාදීව බලන්න පටන් ගත්තට පස්සේ ලැජ්ජාව නම් නැති වෙලා ගියා. නමුත් අපි එතනින් ආවේ පුදුම කලකිරීමකින්. තව දෙයක්... මේ විවාහක පෙම්වතු නම් වැරදිලාවත් ටිකට් එකක් ගත්තේ නෑ. අවිවාහක අහිංසක ආදරවන්තයෝ තමා අපේ ටිකට් පොත් ටික ඉවර කලේ.!