බාලදක්ෂ කතා – 1 කොටස

ඔන්න අද අලුත් සීරිස් එකක් පටන් ගන්නයි හදන්නේ. ඒක පටන් ගන්න නම් යන්න වෙනවා 1994 හරි 1995 හරි අවුරුදු වලට. එතකොට මම හිටියේ 6 වසරේ  7 වසරේ.

එක දවසක් අපේ ඉස්කෝලේ දැන්වීම් දෙන වෙලාවේදි මෙන්න මෙහෙම දැන්වීමක් ඇහුණා.

“අළුතින් බාලදක්ෂ ව්‍යාපාරයට එක්වීමට කැමති සියළුම ශිෂ්‍යාවන් අද හවස පාසැල් වේලාවෙන් පසු අබේවික්‍රම මහත්මිය හමුවන්න" කියලා.

හලේ ඉතින් පටන් ගත්ත තැනම වැඩේ ඉවරයි. මම ඉස්කෝලේ කාලේ අකමැතිම වැඩක් තමයි ඉස්කෝලෙන් පස්සේ නවතින එක. (දැනුත් ඉතින් ටිකක් ඒ ලෙඩේ තියෙනවා) ඒත් ඉතින් බාලදක්ෂිකා නිල ඇදුමට තිබ්බ ආසාවටම මමත් ගිහින් ගෙම්බි පැටියා වගේ 100ක් විතර කෙල්ලෝ අස්සේ රිංගගෙන හිටියා.

ඔන්න ටික වෙලාවකින් අපේ සීනියර් අක්කලා ටිකක් ආවා. අපි එන්න කලින්ම හෝල් එකේ මැද මේසයක් තියලා ඒක රෙද්දකින් වහලා තිබ්බේ. මේ ආව අක්කලා ටික තමයි අපේ අළුත් නායිකාවෝ.

ඔන්න ඉතින් එක කට හැකර අක්ක කෙනෙක් ඇවිල්ල වැඩේ පටන් ගත්තා.

“නංගිල දැන් ඔන්න මම විනාඩියකට මේ මේසේ උඩ තියෙන ආවරණය අයින් කරනවා. ඔයාලට තියෙන්නේ මේ මේසේ උඩ තියෙන ද්‍රව්‍ය මතක තියාගෙන විනාඩියකට පස්සෙ ඒ ද්‍රව්‍ය වල නම් පුළුවන් තරම් ලියන්න.”

දෙන්නම් ජම්බු කියලා ඔන්න මමත් වැඩේ ට රෙඩි වුනා. අක්කා මේස රෙද්ද අයින් කලා. හත්වලාමයි …. කොහොමද 100ක් දෙනා එක ගුරු මේසයක් උඩ තියෙන දේවල් බලන්න පොර කනකොට? මම පැත්තකට වෙලා හිටියේ පොර කා ගන්න බැරුව.

කොහොමින් කොහොමින් හරි රිංගලා මමත් පස්සේ මේසෙට ඔළුව දැම්ම. හත්වලාමයි අංක  2….. ඒ මේසෙ උඩ තිබ්බේ නැත්තේ මල මිනියක් විතරයි. ඒ ඇරෙන්න අනික් හැම දෙයක්ම තිබ්බා. මට දැන් හරි අවුල්. මෙච්චර ද්‍රව්‍ය ගොඩකින් කොයි ඒවද මතක තියා ගන්නේ?

කොහොමින් කොහොමින් හරි එතන තිබ්බ දේවල් වලින් 20ක් විතර මතක තියාගෙන ලියන්න මම සමත් වුණා. පිහාටුවක්, මකනයක්, වලල්ලක් වගේ සිම්පල් දේවල් ටිකක්  මගේ හදිස්සිය නිසා අමතක කරගෙන තිබ්බා. මොනවා වුණත් පසුව දැන ගත්ත විදියට ඒ මේසේ උඩ ද්‍රව්‍ය 75ක් තිබිලා තියෙනව. හලේ අපේ සමහර කෙල්ලෝ ද්‍රව්‍ය 50ක් විතර ලියලා තිබ්බා. මතක විදියට නම් වැඩිම ලකුණ වුනේ 47.

ඔන්න අක්කලා ටික වැඩිම ලකුණු ටික මුරුංගා අත්තේ තියලා ඉවර වුණාට පස්සේ මේ මොකක්ද කලේ කියන එක අපිට කිව්වා. මේ ක්‍රීඩාවේ නම කිම් ගේ ක්‍රීඩාව. මතක ශක්තිය වර්ධනය කිරීම තමා මේ ක්‍රීඩාවේ අරමුණ. (හැබෑට එදා ඒ කිම් ගේ ක්‍රීඩාව තව 4 පාරක් කලා නම් මට ද්‍රව්‍ය 75 ම මතක තියා ගන්න තිබ්බා)

ඔන්න ඊට පස්සේ මොකක්දෝ ක්‍රමයකින් අපිව කණ්ඩායම් වලට බෙදුවා. 36 දෙනා ගානේ ඉන්න කණ්ඩායම් 4 කට අපිව බෙදුනා. ඊට පස්සේ අක්කලා අපිව පන්ති කාමර වලට එක්කරගෙන ගියා. ඉන් පස්සේ අපේ කණ්ඩායම් නායිකාව ඉසිස්සෙල්ලම අපේ කණ්ඩායමට ආවා. ඒ අක්කා 12 හෝ 13 වන වසරේ හිටිය ජනාධිපති බාලදක්ෂිකාවක්.  එද ඉතින් ඇය අපිට මොකක්ද අපි මේ කරන්නේ මොකක්ද මේ කරන දේ අරමුණ එහෙම කියලා දීල පොඩි සටහනකුත් දුන්න. සෙල්ලමකුත් කලා. සිංදුවකුත් කිව්වා. මේක තමා මම ඉස් ඉස්සෙල්ලාම කියපු බාලදක්ෂ සිංදුව.

හායි හායි හායි ශුවලී හායි
හායි හායි හායි ශුවලී හායි
චුබාකෝ වෙක්කෝ චුබාකෝ වෙක්කෝ
චුබාකෝ වෙක්කෝ වෙක්කෝ
චුබාකෝ වෙක්කෝ වේ….!

අර අක්කා පන්තියට ඇවිල්ල ආරම්භය කියලා දීල සින්දු කියලා සෙල්ලම් කරලා අපි සේරම කාණ්ඩ වලට බෙදලා සිංදුවත් කියලා දීල ඒක අපි ලව්වා කියවලාත් ඉවර වෙනකල් පොඩි සංජු බලාගෙන හිටියේ වෙන කොහෙවත් නෙවෙයි. අර අක්කාගේ කට දිහා. ඇය අපූරු මුඛරි කමක් එක්ක බොහොම ලස්සනට කවි ගීත ගායනා කිරීමේ හැකියාවක් තිබුණ කෙනෙක්. ඇත්තටම පොඩි එකා වෙච්චි මම ඇයගේ මේ අපූරු හැකියාවට වශී වෙලයි එදා හිටියේ. ඒ හැකියාව වගේම ඒ වෙනකොටත් ඇය ජනාධිපති බාලදක්ෂිකාවක් මට මතක විදියට. ඇය වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි අදටත් තමන්ගේ මුඛරි කමෙන් සහ ඉදිරිපත්කිරීමේ හැකියාවෙන් ලංකාවම පිනවන රත්තරන් මොණර වාහිනියේ දිනූෂා රාජපතිරණ. මගේ බාලදක්ෂ ජීවිතයේ පළමු නායිකාව ඇයයි.

                  මේ තමා මේක් අප් වලින් සෑහෙන්න දුරු වෙච්ච අපේ නියම දිනූශා අක්කා

ඉතින් එදා අපිව කාණ්ඩ වලටත් බෙදුවා. මාව අයිති වුණේ කානේශන් කාණ්ඩයට. හලේ ඒ කාලේ වෙනකොට මම කානේශන් මල මොන පාටද කියලාවත් දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඒක නිසා රෝස කාණ්ඩයේ කෙනෙක් එක්ක මම හෙමීට මගේ චිට් එක මරු කර ගත්තා.


ඉතින් ඔන්න ඔහොම හරිම සුන්දරව පටන් ගත්ත මගේ බාලදක්ෂ ජීවිතයට කණකොකා හඩන්න පටන් ගත්තේ මගේ ඉස්කෝලයෙන් පස්සේ නවතින්න තිබිච්ච අකමැත්ත නිසා. ඔය කම්මැලිකම නිසා මට මලල ක්‍රීඩ පුහුණුව, හොකී පුහුණුව, දැල්පන්දු පුහුණුව, ඡායාරූප සංගමය, ඇලික් එක ආදී එකී මෙකී නොකී වැඩ අනා ගන්න සිද්ද වුණා. බාලදක්ෂි ව්‍යාපාරයටත් වුනේ ඒ සන්තෑසියම තමයි. මගේ කණ්ඩායම දිවුරුම් දෙන දවස වෙද්දි මම හැලිලා.

හැබැයි සංජු එයින් සැලුනේ නෑ. කාලෙකට පස්සේ ආපහු බාලදක්ෂ ව්‍යාපාරයට ආගමනය වුණා. ඒක ඊගාව කොටසින්………..!