මම උපන් දිනය දා රැයේ තනිවී ලියමි.

කෙනෙකුට උපන්දිනය දා යනු ජීවිතයේ වැදගත් දිනයක් විය හැකියි. සමහරුන් ට එය එසේ නොවේ යැයි තාර්ක කල හැක. මට නම් මගේ උපන්දිනය වැදගත් දිනයකි. ඒ එවන් දවසක් වෙනත්  නැති බැවිනුත් ඒ මගේ දවස වන නිසාත් ය.

මනුස්ස වේශයෙන් මෙ ලෝකයේ ඉපදීම සදහා අනන්ත කුසල කර්ම කල යුතු බව මම අසා ඇත. එයිනුත් අංගසම්පූර්ණ මනුස්සයෙකු වීමට තවත් බොහෝ පින් කල යුතුය. ඒ අතින්  මම අතිශය වාසනාවන්ත යැයි මම විශ්වාස කරමි. ඒ බෝඩිමේ අක්කා කියන්නාක් මෙන් කණ අස්සේ පය යෑම වැනි දේ මට සිදු නොවීම ගැනය.

නමුත් කලි යුගයේ උපන් නිසාදෝ ඒ මනුසත්කමින් ප්‍රයෝජනයක් ගන්නට මට තවම නොහැකි වී ඇත. සමහර විට එය යුගයේ වැරැද්දක් නොව මගේ පව්කාරකමට සිදු වූ දෙයක් යැයි මම සිතමි. පිනක් කරන්නට මිනිසෙකුට මොන තරම් කැපවීමක් කල යුතු දැයි මම දනිමි. සමහරුන්ට පින් කිරීමට ඉතා ලෙහෙසිය. නමුත් මගේ පව්කාරකම නිසාදෝ පිනක් කිරීමට තිබෙන අවස්ථා ඇස් ඉදිරිපිටම නැති වී යයි.

දකින්නෝ කෙසේ දැක්කත් මා අශ්‍රය කරන අය මම කවුදැයි කියා දනිති. මට අමාරුම කාර්‍රය වී තිබුනේ මිතුරන් ඇති කර ගැනීමයි. ඒ මම පොඩි කාලයේ සිට ගොලුබෙල්ලියක ලෙස ගෙදර නම් වූ කට්ට අස්සේම රිංගාගෙන සිටීම නිසාය. නමුත් වයසෙන් වැඩෙත්ම මිතුර මිතුරියන් ලැබීමට මම පින් කල ද අපේ අම්මගේ හා තාත්තාගේ වැඩි පරෙස්සම නිසා මට බොහෝ මිතුර මිතුරියන් අහිමි විය.

වැඩි පරෙස්සම හොද නැති බැවින් මම පොඩි වලියක් දමා හෝ දැන් ගෙදරින් එලියට පනිමි. ඇත්තටම ඒවා පොඩි වලිමත් නොව සමහර වෙලාවට මහා පරිමාණ වලිය. අපේ අම්මා හා තාත්තාට මම  තවමත් වයස 12ක් පමණ වන පොඩි එකී වන බැවින්ද කේන්දර කාරයෝ මගේ කේන්දරය අතට ගත් ගමන් ම මා හිතුවක්කාරයැයි කියන බැවින් ද මම ගේ ගෙම්බියක වීමට පව් කර ඇත.

හැබැයි ඉතින් මේ අසරණ මම නම් තවම එහෙමට හිතුවක්කාර කමක් කර නැත. තවම කරන්නට සිතාවත් නැත. හැබැයි දවසක් එක් කේන්දර අන්කල් කෙනෙකුට මම කීවේ ඔය කතාව බොරුවක් නොවන්නට මම මගේ හිතුවක්කාරකම ඉදිරියේදී පෙන්නන බවයි. නැත්නම් මිනිසුන් කේන්දර විශ්වාස නොකරනු ඇත. එවිට පහර වදින්නේ කේන්දර අන්කලාටමය.

මගේ කේන්දරයේ පළවැනි කොටුවේ චන්ද්‍රයා හිටියා නම් මම සෞම්‍ය මුදු මොලොක් ගති ඇත්තියකැයි මිනිසුන් කියනු ඇති. නමුත් මගේ කේන්දරයේ පළවෙනි කොටුවේ රාහු ඉන්නා බැවින් කේන්දර අන්කල් ලා මෙසේ කියන බව මම සොයා ගතිමි. කෙහෙල්මල් කේන්දරයක් නිසාම මම දඩබ්බරයෙක් වී සිටිමි. ඒ සියළු දෙනාටම අපේ අම්මා “මෙයාගෙ කේන්දරේ විදියට මෙයා හිතුවක්කාරයි” කියා මන්තරයක් සේ මතුරන නිසා මටද එසේ වීමට සිතුණ බැවිනි.

සියල්ලෝම එසේ සිතාගෙන සිටියත් මගේ හැටි දන්නේ මම ය. කේන්දර අන්කල් ලා නොවේ.

මම අතිශය සංවේදී චරිතයකි.( මගේ ෆෝබියා ගැන මම ලියන්නේ නැත්තේ ඒවා මට මඩ ගැසීමට බොල පාවිච්චි කරන නිසාය. ) මම සමනලයෙක් පවා ඇගේ හැපෙනවාට බිය කෙල්ලක්මි. පෙනුමෙන් යකා මාක් වුවද හිතින් පට්ට මෝඩියකි. එලම එලකිරි ටියුබ් ලයිට් එකකි. ඒ බව මා අස්සරය කරන කිහිපදෙනා දනිති. ඒ මදිවාට මම ඕනෑම ලණුවක් සොයා බැලීමෙන් තොරව ගිල දැමීමේ හපනියකි.

හැබැයි මේ මොනවා කලත් මම සිතින් තවම පොඩි එකෙක් වගේ යැයි මටම සිතේ. නංගිලා විවාහ වී දරුවන් හදද්දී මම කල්පනා කරන්නේ කවදා හෝ දරුවෙක් ඉන්න දවසක මම මොනවා කොර ගනීවිද කියා ය. නමුත් මට වඩා තොත්ත බබා ල විවාහ වී දරුවන් හදා ඇති බැවින් මගේ බිය තරමක් පහ වේ.

සමහර විට මා මේ ගෙවන්නේ මගේ අවසාන තනිකඩ උපන්දිනය විය හැක. ඒ පුත්තලම් බූරුවන් 3 දෙනෙකුගේ වයසට අවුරුදු 2ක් අඩු වී සිටින මට ලබන අවුරුද්ද තුල හොදින් හෝ නරකින් මනාලයෙක් සොයා දී අපේ අම්මලා කශාදයක් බන්දා දිමට සූදානම්ව සිටින බැවිනි. අපේ අම්මලා පමණක් නොව දැන් හතරවරිගයම ගේමට බැස මනමාලයෝ සොයති. භාරහාර වෙති. පූජා පවත්වති. සතියකින් පමණ මට ගලවා විසි කරන්නට බෙර තරම් සුර මගේ බෙල්ලේ එල්ලති. රටේ ඉන්නා තරමක් මනමාලයෝ සොයති. අපේ අම්මගෙ දින චරියාවෙන් වැඩි හරියක් ගත වෙන්නේ මට මනමාලයින් සොයමිනි.

බුකියට පින් සිද්ධ වෙන්නට එන මනමාලයෝ මම එක පෑන් පහරින් කපා හරිමි. දෙයියනේ කියා මගේ හිත ගිය එක යෝජනාවක් අපේ අම්මා කපා හැරියේ ඒ කොල්ලා අපේ අම්මාට මල්ලී ද මට මාමාද වන බව කියමිනි. ඕනෑ දෙයක් කොර ගන්නට කියා මම නිකන් සිටියෙමි. ඒ මක්නිසාද යත් අපේ අම්මලා අද වන තුරු මගෙන් මා කැමති මොන ආකාරයේ පුද්ගලයෙකුට දැයි අසා නැති බැවිනි. අම්මා ඇය කැමති ආකාරයේ මනමාලයින් සොයයි. තාත්තා ඔහු කැමති ආකාරයේ මනමාලයින් සොයයි. අපේ අම්මා සොයන්නේ සුදුම සුදු ලස්සන කොල්ලෙක්ය. අපේ තාත්තා හොයන්නේ හැන්ඩ්සම් දුමින් මතින් තොර බෝධි සත්වයෙකි.

ඔය දෙවර්ගයම මම කැමති ජාතිය නොවන නිසාත් සුරතලයට හැදුනු අම්මලාගේ සුරතල් පුතුන් සුරතල් කිරීමට ඩේ කෙයා එකක් දැමීමට මට අවශ්‍ය නැති නිසා ඒ යෝජනාවලට සොරි ය. සමහර කොල්ලන් බුකියේ දකින විට මට මා ගැනම දුක සිතේ. ඒ කොල්ලන් ගැලපෙන්නේ මට නොව අපේ අම්මාටය. අපේ අම්මාට මම කියන්නේ තාත්තා දික් කසාද කර මේවායින් එකක් කර ගන්නා ලෙසය. අඩුම තරමේ ඒ වැනි දිනකවත් ඔවුන් මගෙන් මම කැමති මොන වගේ කෙනෙක් දැයි අසා නැත. මමත් ඔහේ සිටිමි. වංසය කබල් ගා හමාර වූ දිනක මට විවාහයක් කර ගැනීමට සිදු වනු ඇත. මොන මගුල වුණත් මම සොයන්නේ පොලවේ පය ගසා ජීවත් වීමටත් විවෘත අවංක සොදුරු මිනිසෙකු බව කෙසේ මා කියන්නද? හැමදෙයක් ම වචනයෙන් කියන්නට බැරි අවස්ථා ඇත. ඒ නිසා අම්මලාට ඕනෑ දෙයක් කර ගන්නටඉඩ දී මම ඔහේ බලා සිටිමි. නමුත් දරා ගන්නට අමාරු දෙය නම් තනිකමයි.
තනියම ඉන්නට බැරි කම නිසා මම ඉස්කෝලයේදී උගන්වන්නට මගේ කාලසටහන පුරවා ගනිමි. සතියේ කාලච්ඡේද 40 න් 30ක් මම ඉංග්‍රීසි උගන්වමි. ඒ හැර මම මේ වාරයේ සිට එරංග ගෙන් ඉතිහාසය විෂය ඉල්ලාගෙන උගන්වමි. ඉතිහාසය මම ඉතාම ප්‍රිය කරන විෂයකි. ළමයින් ට කතන්දර කියමින් උගන්නන්නට මම ආසා කරමි. ගුරු කාමරයට වී ඕපාදූප කතා කරනවාට වඩා මම ළමයින් සමග සිටීම ප්‍රිය කරමි. ඒ ඔවුන් ඇසුරේ සිත් රිදවීම් වැඩි බැවිනි. ඔවුන්ට වුවමනා මගේ කොල්ලා කවුද මම බදින්නේ කවදාද යන්න මිස වෘත්තීය දියුණුව නොවේ. තුවාලය තියන එකා එහි අමාරුව දන්නා නිසා මම තුවාල පාර ගැනිමට වැඩිය කැමති නැත.

මම හිතුවක්කාරයැයි කියන්නේ සමහර විට මගේ කට ටිකක් සැර වැඩි නිසා වන්නට ද පුළුවන්. සැර යනු කියන්නට තියෙන දේ කාට වුනත් ලෝබ නැතුව කියා ඇරීමයි. කොයි කාට වුනත් මගේ හැන්ද එකය. නමුත් එකම හැන්ද නොදිරවන අයද සිටින බව මම දිනෙන් දින ඉගෙන ගතිමි. එහෙත් කියන දේ කෙලින්ම නොකියා වටේ පදුරු ටික පොඩි කරමින් සිටින අය මට රුස්සන්නේම නැත. කියන දේ කෙලින්ම කියන අයට මම කැමතිය.

නමුත් සමහර දේවල් ගැහැණු ළමයෙක් වන මට කතා කිරීමට සුදුසුකම් නැති බව මම ඉගෙන ගතිමි. දේශපාලනය, ලිංගිකත්වය, මත්ද්‍රව්‍ය යමු ඉන් කිහිපයක් පමණි. නමුත් ගුරුවරියක ලෙස මම මීට එහා සමාජයක් දැක ඇත්තෙමි. සුචරිතවාදී සමාජයක් හදන්නටකල් පහු වුණා වැදි වත් දැයි මට දැන් සිතේ. මක්නිසාද යත් ඉස්සර මෙන් දරුවන් තවදුරටත් පෙම් හසුන් හුවමාරු කර නොගන්නා බැවිනි. දැන් අපට අහු වෙන්නේ පෙම් හසුන් නොව තම කුඩා පෙම්වතිය හා රමණයේ යෙදෙන පෙම්වතුන් ය. වැඩේ කියන්නේ කෙල්ලන්ද ඒවාට බය නැති වීමයි. කෙල්ලන්ට එකම එක ප්‍රශ්නයක් ඇති වී සමහර අවස්ථාවල අප සොයා දුව එති. ඒ එන්නේ තමා ගැබ් ගනීදැයි බයට ඒ ගැන කතා කරන්න මිස තමාට වූ හදිය ගැන කතා කිරීමට හෝ හඩා ඒ ගැන උපදේශනයට නොවේ. ඒ අතින් අප දැමිය යුත්තේ උපදේශන පන්ති නොව් ලිංගික දැනුවත් කිරීම් පන්තිය.

සමහර අයට මේව කියන විට තරහා යයි. ඒත් මට කරන්නට දෙයක් නැත. මක්නිසාද යත් මම මේ පොලවේ සිදුවන දේවල් ළමයින්ගේ කෝණයෙන් ද ගුරුවරයෙක් ලෙසද අත් දකින බැවිනි. සමහර විට ඉස්සර අපට තිබුනු සමාජයීය හා සංස්කෘතික වටිනාකම් ක්ශය වී ඇතුවා විය හැක. නමුත් මා අදහන්නේ ගිය හකුරට බෙරිහන් නොදී ඉතිරිවී ඇති ටිකෙන් වත් ජීවත් වීමයි. සියලූම සමාජ සාරධර්ම සහිත සමාජයක ජීවත් වීමට කිසිවෙකු අකමැති නැත. නමුත් එවන් සමාජයක ජීවත් වන්නට පින් කර ඇත්තේ කවරෙක් ද? සමහර විට ඔබ එසේ සමාජයක ජීවත් වනවා විය හැක. නමුත් මම ජීවත් වන සමාජය එසේ නොවේ.

මගේ ආත්මගෞරවය රැක ගැනීම සදහා මට යක්ශණියක් වීමට සමහර අවස්ථාවල සිදු වේ. මගේ ඇගට හේත්තු වන්නට එන කෙනාට සමහර විට යන්නට වන්නේ මගේ අතේ තිබෙන කටුඅකින් ඇනගෙන ලේ පෙරෙමිනි. එය මම පාසල් වියේ පටන් හුරු වූවකි. පාසැලේ නිල ලාංඡනය හොදට ඇනෙන උලක් බැවින් මම පාසල් වියේදී එය අනන්තවත් ආත්මාරක්ෂක අවියක් ලෙස භාවිතා කොට ඇත්තෙමි. ඒ සමහර වෙලාවට මගේ ගැලවුමටද සමහර වෙලාවට ජැක් ගහන අන්කල්ලාගෙන් සහ අයියලාගෙන් පොඩි පැටවුන් බේරා ගැනීමටත් ය. පට්ට බේබද්දියක් වූවා මදිවාට මම දැන් යක්ෂ කෙල්ලද වනු ඇත. නමුත් සත්‍යය එයයි. තනිව ජීවත් වන්නට ගැහැණු ළමයින් ට ශක්තිය අවශ්‍යය.

සමහර දිනවල අසරණ බව දැනුනු විට මම හඩමි. තනිකම දැනුනු විටද මම තනිව හඩමි. කිසි දිනෙක මම මගේ දුක් කිසිවෙකුට නොපවසමි. මගේ මිතුරියන් මා දන්නේ අන් සියළු දෙනාටම ඇහුකන් දීමට සූදානම් විවෘත ඕනෑම දෙයක් කියන්නට පුළුවන් මිතුරියක් ලෙසය. සමහර වෙලාවට මම මගේ හිත් වේදනා අමතක කරන්නේ තවත් කෙනෙකුගේ දුකකට ඇහුන්කන් දීමෙනි. මගේ හිත් අමාරුව මදිවාට මම අනුන්ගේ දුක් ද අසමි. නමුත් මට කියන දෙයක් කියා හිත නිදහස් කරගෙනයන මිතුරෙක් හෝ මිතුරියක් දකින මට ඇති වන්නේ පුදුමාකාර තෘප්තියකි. සමහර වෙලාවට උපදෙස් දෙන්නට මට බැරිය. ඒ අවස්ථාවල මම අසා සිටිමි. එයත් ඇති යැයි සමහර වෙලාවට මට සිතේ. මේ ලෝකයේ අපට විශ්වාස කල හැකි පුද්ගලයින් එක්කෙනෙක්වත් සිටිය යුතු යැයි මම සිතමි. අප හැම දෙනාම මනුශ්‍යයින් බැවින් සියළු දෙනාගේම ගත යුතු නොගත යුතු දේ ඇතැයි මම විශ්වාස කරන අතර එය තෝරාබේරා ගත යුත්තේ අප විසින්මය.


මගේ මේ වැල් වටාරම් කියවා ඔබට ලැබෙන දෙයක් නැති බව මම දනිමි. අද මම මගේ 28 වන උපන්දිනය දා මේ ලියන්නේ මගේ සිතය. මගේ බ්ලොගේ මම ඇරියේ මගේ සිතේ තෙරපෙන දේ වැමෑරීමටය. අන් ගැහැණු ළමුන් මෙන් මම සුන්දර සුකුමාල කෙල්ලක් ලෙස ඔබට නොපෙනෙනු ඇත. නමුත් බොහෝ දෙනා බලන ආකාරය එය බැවින් මම ඒ දැක්මට කිසිවක් නොකියමි. තනි වූ විට කෙල්ලක් රළු වේ. ඒ ජීවත් වීමටය. ආත්ම ගෞරවය රැක ගැනීමටය. අද වුවත් මගේ මාරුවීම ලෙහෙසියෙන් ම කර ගන්නට  හැකි ක්‍රම අවශ්‍ය තරම් තිබේ. ඒ ලෙස මාරු වෙනවාට වඩා වස කුප්පියක් කටේ හලා ගැනීම යෙහෙකැයි මම විශ්වාස කරමි.

මේ කෙල්ල මොන වර්ගයේ දැයි ඔබ දැන් කල්පනා කරණු ඇත. මේ කෙල්ල සුකුමාල සුකොමල කෙල්ලක් නම් නොවේ. නමුත් එවන් ආදරයක් මැද මේ කෙල්ල තරම් අහිංසක කෙනෙක් තවත් නැති බව මම දනිමි. එවන් දේ නොලැබෙන බැවින් ඔබට සැමදාම දකින්නට වන්නේ මේ සංජුවාම පමණක් වනු ඇත.

කෙල්ලක් හිත ලියා අවසානය. වැදගැම්මකට ණති ලිපියක් ලියා අවසානය. සිතා මතාම මම සමහර දේවල් නොලියා සිටියෙමි. එය කාගේ කාගෙත් ඇගට ගුණය. විශේෂයෙන් ම මගේ ඇගටය. අවසානයේ මම මට දැනුනු එක දෙයක්ලියමි. ඒ මා අත්විදි කටුකම අත්දැකීම වන අතර එයින් මගේ ජීවිතයේ සමහර ගතුගුණ මෙන්ම හැසිරීම් පවා වෙනස් විය. අන් කෙල්ලන් මෙන් සොදුරු රුවක් මට නැති බැවින් මම බොහෝ විට සිත් රිඩවීම් වලට හිතා මතාම ලක්වෙමි.සිනා සි අමතක කලා මෙන් සිටියද සමහර විට මගේ සිත විලාප හඩා වැටේ. මා කියා සිටින්නේ මා වර්ණනා කරන ලෙස නම් නොවේ. නමුත් සිතන්නට එකම එක දෙයක් පමණි. ඉන් ඔබට බොහෝ සොදුරු දේ දකින්නට හැකිවනු ඇත.

මෙලොව සෑම ගැහැණියක් ම කොයිම හෝ ආකාරයකින් හෝ මේ ලොව සොදුරු කරයි. විඩාබර වූ සිත් නිවන්නට හැක්කේ සැබවින්ම සොදුරු ගැහැණියකටම පමණි. ඒ සෙනෙහස ආදරය ගැහැණු පිරිමි බේදයකින් තොරව බෙදන්නට හැක්කේද සොදුරු සිතැති ලදකටම පමණි. එවන් ලදුන් මෙලොව ඉතා විරලය.

 සැම ගැහැනියකටම මලක් ලෙස සලකන්න.

වයස පාට රුව මේ කිසි දෙයකින් වෙනස් නොවුණු ගැහැනු හිත අපට එදිනට හමු වේවි. ඒ වන් අතරමං වූ ගැහැනු සිත අකුරින් සිත්තම් කරන්නට මගේ ඇගිලි වලට දිරි දුන් ඔබට පින්.

ප.ලි. මේ ලියද්දි හරියටම රෑ 12 විය. අද මගේ උපන්දිනය සමරන්නට කවුරුත් නැති බැවින් මම තනියම උපන්දිනය සැමරුවෙමි. ඒ කණ පැලෙන්නට සින්දු දමාගෙන බෝඩින් කාමරයේ හති වැටෙන තුරු නැටීමෙනි. තවම අවසන් නැත. ඉතිරි ටික සම්පූර්ණ කරන්නට යමි! (හෙට උදේ අක්කා මට වෙනත් බෝඩිමක් සොයා ගන්න ලෙස කියනු ඇතැයි නොසිතමි. හික් ය. ඕ  අද මගේ උපන්දිනය බව දන්නීය. අනික මගේ ලැපෙන් එතරම් සද්දයක් නැගේ යැයි මම නොසිතමි.ලොල් ය. වෙන දෙයක් හෙට ය.)

ප.ප.ලි. අක්කා මා තව දුරතත් බෝඩිමේ තියා ගැනීමට තීරණය කලාය. ඒ ඊයේ රෑ සිදු වූ කිසිදෙයක් ඇයට ඇසී නැති බැවිනි. හික් ය. යන්තම් බෝඩිම බේරුණි.