මගේ කෙල්ලෝද මා වාගේම දග ය…..!

අද උදේ මට නිකන් ඉන්නට බැරුවාට යමක් සිතුනි. ඒ මගේ පන්තියේ  පොඩ්ඩෝ ටික සමග මගේ උපන්දිනය සැමරීමටයි.

මම අසල කඩයකට ගොස් චොකලට් මහ ගොඩක් ද ගෙන පාසලට රිංගීමි. මගේ පස්සෙන් හා ඉස්සරහින් හමු වූ ගුරු මණ්ඩලයේ එකා එකා ඒ බෑගයට ඇන ඇන පස්සෙන් ආවද එය සගවාගෙන පන්තියට ගෙන යාමට මම සමත් වීමි. රවා ගොරවා පාඩමක් කියා දී මම නම් ලකුණු කරන්නට පුටුවේ වාඩි වී චමෝදා ඇමන්තුවෙමි.

“චමෝදා මේක බෙදන්නකෝ ළමයි හැමෝටම එක්කෙනාට එක ගානේ”

මම පාඩුවේ වැඩය.

කට්ටියගේ ම කටවල් කණේ ය. වාරයේ ආරම්භය බැවින් මම මේ නත්තල් ආච්චී සේ චොකලට් බෙදන්නේ මොන හේතුවක් නිසාදැයි ඔවුන් ට එක පාරම මීටර් නොවුණි. ටිකකින් ධනේශ් කෑ ගැසුවේ ය.

“ඒයි………..අද  ටීචගෙ උපන්දිනේ නෙ!”

මම ධනේශ් ට ගොන් හිනාවක් දමා අහක බලා ගතිමි. ඉන් පසු සුපුරුදු පරිදි මම අනික් පන්ති වලද ඉගැන්වීමේ යෙදුනෙමි.

විවේකයෙන් පසුව මම සිටියේ 6 වසරේ ය. මගේ පන්තියේ කෙල්ලෝ ටික එබෙමින් දගලනු මට පෙනුණි. මම උගන්වන අතරම “ඇයි?” කියා ඇසුවෙමි. උගන්වන වෙලාවල් වලදි එලියේ සවාරි ගසා මගෙන් දෙක තුන අසාගෙන ඇති පැරණි අත්දැකීම් නිසාම එනපොට හොද නැති බව පෙනුණ ඔවුන් පන්තියටම දිව ගියහ.

දවසේ වැඩ අවසන් කල මම සුවපහසුවට පඩි චෙක් එක මාරු කර ගැනීම සදහා කලින් පාසැලෙන් පැන්නෙමි. මම යනවිට කෙල්ලෝ ටික පාරට පැන්නහ.

“ටීච…. මේක ටීචට”

ඔවුන් මා දීසට සුදු ලියුම් කවර කිහිපයක් දික් කලහ.

“මේ මොනාද?”

“ටීචගේ උපන්දිනේට……….. ටීච අපිට තෑගි ගේන එකත් තහනම් කලානේ”

ඇත්තටම මම ඔවුන් ට මට කිසිම දවසක තෑගි නොගෙනෙන ලෙස දිනක් තර්ජනය කලෙමි. ඒ ඉස්කෝලයේ අනික් ගුරුවරුන් ගේ ෆට්ට ඉරිසියාවට මා ලක්වන නිසාය. ගිය අවුරුද්ද අන්තිමට තෑගි නිසා මා අමාරුවේ වැටුනේ අන් කිසිම ගුරුවරයෙකුට නැතුව ඉස්කෝලයේ ළමයි මට පමණක් තෑගි දීම නිසා ය.

කෙල්ලන් ටික ගෙනත් තිබුණේ සුභ පැතුම් කාඩ් පත් තොගයකි. ඒ මුහුණු බලාගෙන පන්නා ගැනීමට බැරි නිසා මම කාඩ් ටික අතට ගත්තෙමි. දැන් කෙල්ලෝ ටික මම කාඩ් ටික දිග අරින තුරු බලාගෙන සිටිති. මමද යන ගමන පසෙක තබා ඒ ටික දිග හැරියෙමි.

“ඔයාලා මේ ටික දෙන්නද මම හයේ පන්තියේ ඉද්දි කැරකුණේ?”

“ඔව් ටීච”
කාඩ් ටික පෙරලාගෙන යද්දී මට එකවරම දෙයක් කල්පනා විය.

“ඒයි….කාඩ් ගත්තෙ කොයි වෙලේද? මගෙ උපන්දිනේ අද කියලා තමුසෙලා ටික දැන ගත්තේ අද උඩේ මම පන්තියට ආවටත් පස්සෙනෙ?”

කෙල්ලන් ටිකට හිකිස් ගෑවුණි. මමත් බොරු කේන්තියක් මවාගෙන උත්තර අපේක්ෂාවෙන් සිටියෙමි. කෙල්ලන් ටික දුවන්නට සැරසේ.

“ඔහෙ හිටු….. කොයි වෙලේද ඉස්කෝලෙන් පැන්නෙ?”

කෙල්ලෝ ටික දුවන්නට ගත්හ.

“ඉන්ටවල් එකේ ටීච”
 
කෙල්ලෝ ටික හිකි හිකි ගාමින් දුවති. මම පස්සෙන් පැන්නුවෙමි. උන් ටික කලින් ඉස්කෝලයෙන් පැන්න විදියටම එහෙට මෙහෙට පැන අතුරුදහන් වූහ.

“හෙට අල්ලා ගන්නම්කෝ” කියා සද්දක් දමා මම යන්නට ආ ගමන නැවත ආරම්භ කලෙමි. එහෙත් මගේ කට කණේ ය. කෙල්ලන් කර ඇත්තේ වරදකි. නමුත් ඒ වරදට මා දඩුවම් කරන්නේ කෙසේද? ඔවුන් ගේ ආදරය සැමදා එක ලෙසටම ලැබීමට මා කෙතරම් වාසනාවන්තද? ඒ හැරත් මගේ කෙල්ලෝ මා මෙන්ම දගකාරියන් ය. ඒ දගකාරකමට මා දඩුවම් කරන්නේ කෙසේද?

දිනෙන් දින ඔවුන් ට ආදරය කරනවා ඇරෙන්නට මට වෙන කරන්නට දෙයක් නැත. දන් නම් මට ඔවුන් දමා යන්නට සිදු වන දවසට මා හඩා වැටෙනු නියතය. නිකමට ඒ ගැන කල්පනා කලත් මගේ ඇස් වලට කදුලු පිරේ. ඔවුන් සමග සිටියා වැඩි යැයි මට විටෙක සිතේ.  ඔවුන් මට මෙතරම් ආදරය කරන්නේ ඇයිදැයි මා ඇත්තටම නොදනිමි. මගෙන් දිනපතා බැනුම් ද අසා සමහර විට ටොක්කකුත් කා ඒ නමුත් පෙරලා මට ආදරය කරන්නට තරම් ලමයින් සිතන අයුරු ගැන මට විටෙක පුදුමය දනවන්නකි. සැමතැනින් ම තැලී පොඩිවන සමදෙනාම රිදවන  මගේ සිත සනසන්නේ ඔවුන් ය. ඔබෙන් ආදරය ලබන්නට මම අසීමිත පින්කාරියක්මි.

ප.ලි.: මේ වගේ වැඩ වෙන්නේ මටම බැවින් මම ඉස්කෝලයේ විනය භාර ගුරුකමින් ඉල්ල අස් වන්නට තීරණය කළෙමි.