හිරුණ උදාර - නපුරුම නපුරු හදවතේ කොටස

සංජු මේ කියන්න යන්නේ ආදර කතාවත් නම් නොවේ. ටිකක් කල් ගිය කතාවකි.

මේ කතාවේ කතා නායකයා හිරුණ ය. ඒ මගේ පන්තියේ සිසුවෙකි. 6 වන ශ්‍රේණියට එන විට හේ මගේ පන්තියේ කොල්ලන්ගෙන් එකෙකි. මම පන්තිය භාර ගනිද්දී කුමාරි ටීච මට කිව්වේ මේ පන්තියේ තක්කඩියන් සිටින බැවින් ඔලුව බේරාගෙන කටයුතු කරන ලේසයි. මම එය ගනනකට නොගත්තෙමි. 

දෙවන දිනයේ මට පැමිනිල්ලක් ලැබුණි. 

“ටීච ටීච උදාර ජනේලයේ වීදුරුවක් කඩලා.” 

දැන් ඉතින් ගෙන්වා සැලකිල්ලක් කිරීම හැර වෙනත් විකල්පයක් නැත. මම හිරුණව ගෙන්වා ගතිමි.

“කවුද හිරුණ?” 
මේ මමත් පන්තිය භාර ගෙන දින 2 කට පමණ සිදු වූ සිද්ධියකි.
 
කොලු  පැංචෙකු බයේ ගැහෙමින් මා වෙත පැමිනියේ ය. තනිකරම චබ්බෙකි. චබ්බා වීමට අමතරව ඔහු සතුව අපූරු දිදුළන දෑසක් විය. එය කලාතුරකින් කෙනෙකුට පිහිටන ආකාරයෙ විරල සුන්දර දෑසකි.

“තමුසෙ මේ මොනවා කලා කියලා ද මේ චෝදනා එන්නේ?”

“මම මොකුත් කලේ නෑ ටීච!” 

දෑසේ කදුළු පුරවාගෙන කී ඒ වදන් වලට මම හසු වුණෙමි.

“හා හා යනවා පන්තියට. හෙට සල්ලි ගේනවා වීදුරුවක් දාන්න” 

කුමාරි ටීච ඔවුන් ගේ 5 ශ්‍රේණියේ පන්ති භාර ටීච ය. ඇය මා වෙත සමච්චල් සහගත බැල්මක් හෙලුවාය.

“සංජු ටීච…. ඔය තමා පන්තියේ ඉන්න නොම්මර එකේ අමාරුකාරය. ඔහොම සලකලා නම් මදි වෙයි.” 

එදා පටන් හිරුණ ඉස්කෝලේ එන්නෙ කවදාද මට පැමිණිලි විය. සමහර වෙලාවට කුමාරි ටීචම පැමිණ මට සලකා ගැනීමට බැරි ටික සලකා යන්නීය. නමුත් හිරුණ වැඩියෙම්ම බය අනෝමා අක්කාටය. ඒපාසලේ අන් කිසිම ගුරුවරයෙකුට වඩා අනෝමා අක්කගේ සැලකිල්ල වේගවත් සහ මතක හිටින එව්වා බැවිණි. සමහර දිනවලට මම පැමිනීමේ ලේඛනය ලකුණු කර සැනසුම් සුසුම් හෙලමි. “අනේ දෙය්යනේ ඇති යාන්තම් අද හිරුන නෑ”

හිරුණ ගේ තක්කඩිකම් වලින් මට මතකම හිට්ටේ ඔහු දුමේශ් ට පහර දුන් දවසයි. මගේ පන්තියේ කොල්ලෝ මා වෙත දිව විත් “ටීච ටීච උදාර දුමේශ් ට ගහලා. දුමේශ් වැටිලා. හෙල වෙන්නෙවත් නෑ.”

සැනකින් මමත් අනෝමා අක්කත් පහලට දිව ගියෙමු. ළමෝ වටවී කානුවක් දෙස බලා සිටිති. මම ළමුන් එලවා කාණුව දෙස බැලීමි. මල මිනියක් සේ දුමේශ් කාණුවේ වැටී සිටියේය. මේ දුටු මට මේකා මැරිලාවත් දැයි බය සිතුණි. දිව ගොස් මම දුමේශ් ව දෝතින් ඔසවා ගතිමි. කොල්ලා හුස්ම ගන්නා පාටක් ද මට නොපෙනේ. මගේ ඇගම හිටි වැටී ගියේය. මම දුමේශ්ව ඔසවාගෙනම පන්තියකට ගෙන ගොස් ඩෙස් පේලියක් උඩ තැබුවෙමි. 

අනෝමා අක්කා පැමින දුමේශ් ගේ මුහුණේ වතුර ටිකක් තැවරුවාය. ‍යන්තම් කොල්ලා ඇස් ඇරියේ ය. මගේ ඇගට ලේ ටිකක් ඉනුවේ ඒ මොහොතේදී ය. ඒ සමගම මට ජීවිතේ කවදාවත් නොගිය තරම් කේන්තියක් ද හිතට ආවේය. ඒ වැරදිලා හෝ මේ කොල්ලාට මොනවා හෝ වුණා නම් යන සිතුවිල්ල ඇතුලු වීමෙනි.

“කෝ හිරුණ? එක්කරගෙන එනවා” 

හිරුන කලේ පැන සිටියේ ය. දුමේශ් ට සිහිසන් නැති වන තුරු පහර දී අද වැඩ වැරදී ඇති බව ඔහුට වැටහී දැන් ඔහු ආගිය අතක් නැත. මම වහාම මගේ බලකායේ කොල්ලෝ ටික කැදෙව්වෙමි. මගේ බලකාය යනු පාසලේ ශිෂ්‍ය නිල මණ්ඩලයයි.

“හිරුණ උදාර කැලේ පැනලා. ඛොහෙන් හරි හොයාගෙන එන්න.”

මගෙ කොල්ලෝ ටික වහා පාසලේ හතර වටින් අතුරුදහන් වූහ. ටිකකින් අසිත් හිරුණ ව කණින් ඇදගෙන පැමිණියේ ය.

“ටීච මූ කැලේ පැනලා හිටියේ අර මාන පදුරු අස්සේ හැංගිලා”

ඒ වන විට හිරුණ අඩමින් සිටි අතර අනෝමා අක්කාට ද මට ද අම්බානක කේන්ති ගොස් තිබුණි. මම කලින් ම අනෝමා අක්කට කියා තිබුනේ “අක්කේ මට නම් ඕකට ගහන්න බෑ ඔයාම බලා ගන්න” කියා ය. හිරුණ ගේ ඇස් දුටු විට මට සියල්ල අමතක වේ. ඒ ලස්සන ඇස් අද තක්කඩි කමක් කලා මදිවාට දිලිසෙමින් හඩා වැටේ.

එදා හිරුණට අනෝමා අක්කගෙන් ජීවිතයේ අමතකම නොවන පාඩමක් ඉගෙන ගන්නට ලැබුණි. අප වඩා බය වුණේ දුමේශ් ට කුමක් හෝ සිදු වේ කියා ය. මක් නිසා ද යත් දුමේශ් සිහිය ලැබීමෙන් පසුව හුස්ම ගැනීමේ අපහසුතාවයකින් පෙළුනු බැවිනි. ඒ පපුවට පහර දීම හේතුවෙන් ඇති වූ කම්පනය විය හැක. නමුත් නරක තැනකට වැදී තිබී කොල්ලාට පූර්ණකාලීන අකර්මන්‍ය තාවක් සිදු වුවහොත් කොයි දෙය්යන්ට කියන්න දැයි අපි කල්පනා කලෙමු. හිරුණගේ පහරවල් ඒ තරම් තදින් වැදී තිබුණි. 

කෙසේ හෝ දුමේශ් ද දින දෙකක් විවේක ගෙන පාසලට පැමිණියේ ය. දුමේශ් ද තක්කඩි හොර ගෙඩියෙක් වූ අතර මේ පහර දීමෙන් පසුව මට දුමේශ් ගේ වෙනසක් පෙනුණු. ඒ වෙනදාට වඩා උනන්දුවෙන් වැඩ කරන්නට පටන් ගෙන තිබූ අතර බුද්ධිමත් ලෙස පාඩමට සහභාගි වෙමින් සිටියේ ය. අදටත් දුමේශ් යනු ඒ ආකාරයෙන් වැඩ කරගෙන යන කොලුවෙකි. හිරුණගේ ගුටිය වැදී ඇත්තේ දුමේශ් ගේ නරක තැනක නොව හොද තැනකය. 

තව විශේශ දෙයක් ඇත. ඒ මොන තක්කඩි කම කලත් හිරුණගේ අම්මා හෝ තාත්තා කිසිම කිසි දිනෙක ඉස්කෝලයේ පස් පෑගීමට නොපැමිණීමයි. හිරුණ යනු පන්තියේ වැඩට දක්ශ සිසුවෙක් වූ අතර ඔහු මෙවන් ප්‍රචණ්ඩ කොල්ලෙකු වූයේ කෙසේදැයි මම වටින් පිටින් විපරම් කර බැලීමි.

හිරුණගේ මව රට ගොස් ය. නමුත් තවත් ටිකක් වැඩිපුර විපරම් කර බැලූ විට ඇය වෙන්නප්පුව ප්‍රදේශයේ ජීවත් වූවාය. ඒපවුලේ අනික් සාමජිකයින් සමගය. පියා සමග සිටියේ හිරුණ පමණි. ඔහුට හිරුණ ගැන සොයා බැලීමට වඩා සෙවීමට එලවළු වගාවක් විය. බොහෝ දිනවල හිරුන අපිරිසිදු ඇදුම් ඇන්ද අතර ඒවා සෝදන පාටක් ද නොවීය. 

කොලු පැංචා අම්මගෙන් හා තාත්තාගෙන් නොලැබෙන ආදරය සොයා ප්‍රචණ්ඩ වී ඇත. එදා පටන් මම ඔහු කෙරෙහි විශේෂ සැලකිල්ලක් දැක්වූයෙමි. තක්කඩි වැඩක් කර පැමිණි විට මම අනික් උන් පන්නා හිරුණට දිග බණ දේශනාවක් දී මුදා හරිමි. ඒමගේ ආදරයත් පෙන්වා බටර් තලියක් ඇතිල්ලීමෙන් ද අනතුරුවයි. නමුත් මෙවරද මගේ උත්සාහය වතුරේ ගියේ ය. ළමයාගේ පියා ළමයා  කෙරෙහි කිසිදු සැලකිල්ලක් නොදැක්වීය. මම යැවූ පණිවිඩ සිය ගනනින් එකකටවත් ඔහුගෙන් ප්‍රතිචාර නැත. එක් දිනක් ඔහු මා හිටගෙන සිටි බසයේ එල්ලුන නමුත් මා හිරුණගේ ටීච යැයි දැන ගත් සැනින් අතුරුදහන් විය. තම දරුවාට නැති අවධානයක් ඔහුට මා දුටු විට පහල විය. එහෙමත් තාත්තලා මේ රටේ සිටියි. 

හදිසියේම හිරුණගේ මව පාසලේ ප්‍රාදූර්භූත වූවාය. මම ඇයට හොදවායින් දෙකක් කියා ඇයි ආවේ යැයි ඇසීමි.

“ටීච පුතාව අස් කරගෙන වෙන්නපුවේ ගෙනියන්න” 

මගේ හදවත කඩා වැටෙන්නාක් මෙන් මට දැනින. සොදුරු දෑස් ඇත්තා ද මා හැර ගොස් ය. කෙතරම් තක්කඩියෙක් වුවත් මම හිරුනට අසීමිතව ආදරය කලෙමි. ඒ අර දිලිසෙන දෑස් වලට සහ වෙලාවකට හොද වන ඔහුගේ ගතිගුණ වලටයි. ඔහු දක්ෂ දරුවෙකි. නමුත් දෙමාපියන්ගේ වැරදි නිසා ඔහු නොමග ගොස් ඇත. දැන්වත් ඔහු හොද දරුවෙක් වේ යැයි මම සිතමි. ඒ ඔහුගේ අම්මා ඔහු අසල බැවිනි.

නිලූෂ ගෙන් පටන් ගත් මගේ කොල්ලෝ මා හැර යාම නැවත සිදු විය. නිලූෂ, ඩිලාන්, ඩිල්ශාන්, අනාස් ගෙන් පසුව හිරුණද මා හැර ගොස් ය. දැන් මගේ පන්තියේ සිටින්නේ කොල්ලෝ 13ක් පමනි. තව කොල්ලෝ 2ක් පාසැලෙන් අස් වී ගියහොත් පන්ත්යේ සිටින කෙල්ලන් විසි දෙදෙනාට දෙන්නා බැගින් එක්වී එක කොල්ලෙකුට වශයෙන් පන්තියේ ම සිටින කොල්ලෝ ටිකට පහර දිය හැකි යැයි මම දැන් පන්තියේ කොල්ලෝ ටිකට විහිළු කරමි. අසරණ කොල්ලෝ ටික එවිට පන්තියේ  ඔළු ගාන ගනන් කර සුසුම් හෙලති. ඔවුන් හා සමගම ඔවුන් ට නොපෙනී මම ද සුසුම් හෙලමි. සොදුරු මතකයන් එක එක අතීතයට එක් වෙද්දී මේ ජීවිතය යැයි සිතා සිත හදා ගන්නවා ඇරෙන්නට වෙන කරන්නට දෙයක් මට නැත.